Eind september vorig jaar, veroorzaakte de aardbeving in Sulawesi letterlijk de liquefactie van de grond. Dit is een zeldzaam fenomeen. Wanneer de grond verzadigd is met water verandert het door de bevingen in vloeibare modder. Het hele dorp van Petobo en veel inwoners raakten hierdoor bedolven. Ontdek de ongelooflijke getuigenissen van twee zussen, Nurmin en Nuri (50 en 42 jaar oud) die de ramp met hun familie wisten te overleven. De familie telt drie zussen Nurmin (50), Nur-Ain (45) en Nuri (42). Nurmin heeft een dochter, Riski (22) en twee kleinkinderen, Dewi (2 jaar en 9 maanden) en Budi (4 maanden).
Interview van Nuri
Ik woonde in het dorp Petobo, maar nu woon ik in een vluchtelingenkamp. De dag van de aardbeving kwam ik rond 17 uur terug van mijn werk. Ik was pas een halfuurtje thuis en kookte voor de kinderen. Om 17:30 uur begon de aarde te beven. Toen de eerste schok plaatsvond, bleef ik binnen omdat ik niet had verwacht dat het zo krachtig zou worden. De kinderen renden naar buiten en riepen: “Mamma! Kom naar buiten! “ Maar ik wachtte nog even.
Toen de tweede schok plaatsvond, viel de keukenkast van de muur. Toen rende ik meteen naar buiten. We begrepen allemaal dat het serieus was. Terwijl ik de tuin bereikte, begon de grond in te zakken. Dus gaf ik de kinderen het bevel om naar de hoofdweg te rennen. Toen we de weg bereikten, hoorde ik een brullend geluid. Ik stopte en vroeg me af waar het vandaan kwam? In feite was het de weg die schommelde. Terwijl het oscilleerde, stortten de huizen erlangs ineen. Vlak voor mijn ogen tuimelde het huis tegenover het onze helemaal ondersteboven. En dan draaide ze weer rechtop.
Toen ik achterom keek, was mijn huis al ingestort en lag het in puin op de grond.
Op dat moment begon de modder alles te bedelven. Vanaf 17:30 ’s avonds waren we gevangen, ik en de kinderen. We werden meegesleurd in een echte draaikolk en we zaten vast tot 2 uur ‘s nachts. Ik probeerde de kinderen voortdurend uit de modder te trekken. Op een gegeven moment probeerde ik me af te zetten op de bodem. Maar mijn voeten zonken gewoon dieper en ik werd ondergedompeld in de modder tot aan mijn nek. Het was onmogelijk om steun onder je voeten te vinden. Mijn benen hingen naar beneden. Ik heb bovenmenselijke inspanningen moeten doen om te overleven. Maar we zaten nog steeds vast en werden in cirkels meegesleurd. Op een gegeven moment bevond Dewi zich in de modder tot aan de nek. Ik heb er alles aan gedaan om haar eruit te krijgen. Ik greep haar bij het haar terwijl de warme modder ons naar beneden zoog.
Nuri (50) verblijft nu in het Petobo kamp met haar familie
Dewi, 2 jaar en 9 maanden oud
Ik herinner me dat ik me afvroeg, toen ik Dewi bij het haar trok, wat er zou gebeuren als het haar van haar hoofd los zou scheuren: zou ze dan in de modder verdwijnen? Dan zou ik tenminste iets van Dewi in mijn handen vasthouden om het aan haar ouders te laten zien, om te bewijzen dat ze bij mij was toen ze stierf. Ik trok haar bij het haar tot ik haar onder haar kin kon grijpen om haar uit de modder te trekken. Het is niet zo eenvoudig als je zou denken. Ik trok met al mijn krachten om haar te bevrijden. Arm kind, toen ik haar daar weghaalde – dank aan God – heeft ze niet gehuild en zelfs geen enkel geluid laten horen. Noch tijdens de aardbeving, noch toen we in de modder ronddraaiden van 17u30 tot 2 uur ’s nachts. We hoorden zelfs geen enkele snik.
Ze gedraagt zich vandaag een beetje anders. Voor de ramp was het een rustige en gelukkige baby. Tegenwoordig, als ze speelt en er iets mis is, huilt ze meteen. Ze is waarschijnlijk getraumatiseerd door wat haar is overkomen. Vóór de aardbeving sliep ze vaak met me, maar nu wil ze niet meer gescheiden worden van haar moeder. Haar moeder doet het goed, ze blijft vol moed. Vroeger was ze natuurlijk gelukkiger. Arme meid, haar twee kinderen willen nooit van haar gescheiden zijn en de last op haar schouders is constant.
Hun vader, die elke dag werkte, blijft nu de hele tijd bij zijn vrouw om haar te helpen. Het bedrijf waar hij werkte stortte in en is gesloten. Ze hebben hun motorfiets en hun auto nooit teruggevonden. Er bleef niets over na de ramp. Ik heb geen materiële dingen nodig. Ik geef niet om het huis. Ze is weg en zo is het. We kunnen een nieuwe bouwen. Het zijn de foto’s van mijn ouders die ik het meeste mis. Ze zijn al 20 jaar dood, en dat is alles wat we in als herinnering hadden.
Riski is de moeder van Dewi en van Budi (4 maanden oud)
Azam en Dewi spelen in het Petobo-kamp
Het enige dat we van ons huis nog hebben zijn vijf kleine borden. Dat is alles wat de kinderen konden vinden en terrugbrengen.
Wat we nodig hebben, is een goede huisvesting.
We hebben niets “luxueus” nodig. Het enige wat we willen is een veilige thuis voor ons allemaal, mijn kinderen, mijn kleinzoon en mijn zieke zuster. Ik weet niet hoe lang we in deze tenten moeten leven. Er is hier een geschikte ruimte voor de kinderen. Ze spelen samen. Ze praten en ze vermaken zich daar. Ze volgen er soms ook lessen. Net als ik lijkt mijn zoon al beter te gaan. Beetje bij beetje overwint hij zijn trauma.
Maar hij stelt me vaak de vraag: “Hoe lang blijven we hier nog, mam? Wanneer zullen we weer een huis hebben? En, als we naar huis gaan, waar gaan we dan naartoe? “. Wat kan ik op zijn vragen antwoorden? We willen allemaal dat onze kinderen weer een normaal leven leiden, met routines en spelletjes.
Het Indonesische Rode Kruis is een van de organisaties die de familie van Nurmin en Nuri steunt en alle andere mensen in het kamp Petobo. Ze kregen vloermatten, tenten, voedselpakketten, kleding en kookgerei. Ze beschikken ook over hygiëneproducten en drinkwater. Getrainde vrijwilligers staan hen bij met psychosociale ondersteuning. Ze luisteren naar getraumatiseerde vrouwen. Kinderen mogen deelnemen aan activiteiten in een speciaal voor kinderen aangepaste ruimte.
Honderden vermiste mensen zijn waarschijnlijk begraven in de modder van Petobo. Het dorp is vandaag een herinneringsplaats. Vlaggen op de site dragen berichten die vertalen naar ‘rust in vrede’.
Het dorp Petobo is helemaal bedolven. Vele inwoners blijven vermist.
Interview door Kathleen Prior
Petobo Displaced Persons-kamp
De namen van de hoofdrolspelers zijn veranderd